Quéxase una castañal
al vientu que-y arrancaba
corteya, vida, alcordances,
ca vegada que soplaba.
Glayaba la castañal
porque l'airón nun cesaba,
glayaba con gran dolor,
pues la vida se-y marchaba.
¡Dexa de soplar, airón!
¡Que márxesme cola vida!
¡Dexa de faceme dañu!
¡Que ya toi mediu fendía!
Quéxase una castañal
al vientu que-y arrancaba
corteya, vida, alcordances,
mientres el tiempu pasaba.